Week van de Mantelzorg: "Mooi om het nog een beetje aangenaam voor haar te maken"
Net als de eerste coronaversoepelingen wat worden doorgevoerd, komt Hendrikje Mussche (93) in Hof van Smeden wonen. In haar kielzog dochter Alida, haar grootste vriendin én steun en toeverlaat die ze elke dag ziet. Alida: “Het is een stukje dankbaarheid voor wat ze heeft gedaan. Maar ik besef me dat niet iedere bewoner het zo treft en niet elke mantelzorger het nog zo makkelijk afgaat.”
Als haar woninkje aan de Zuiderkade in Emmeloord moet worden afgebroken is er druk familieoverleg bij de Mussches. Moet er nog een seniorenwoning voor moeder worden gezocht of vragen we een indicatie aan voor Hof van Smeden zodat haar een extra verhuizing bespaard blijft? Er wordt gekozen voor het laatste. In juni 2020 krijgt Hendrikje haar eigen appartementje op de begane grond van het woonzorgcentrum. “Het ging sneller dan we verwachtten,” blikt dochter Alida terug. “Voor moeder té snel. Ze was letterlijk haar huis kwijt. We kenden haar ook niet meer. Niets was er eerst goed en dat was helemaal niet haar aard. Een nare tijd. Af en toe moesten we haar wat fermer toespreken maar uiteindelijk kwam onze oude moeder gelukkig weer terug.” Die knikt instemmend mee vanuit haar fauteuil bij het raam. “En ik viel maar af,” herinnert ze zich nog. “Maar nu heb ik het hier heel fijn. Niets hoeft meer. Maar ja, daar wordt je ook weer lui van,” lacht ze. En dus steekt ze waar ze kan de handen uit de mouwen. “Handwerken doe ik soms nog wel. En ik doe hier mee met de gym, touwtrekken en ik zit op de fiets. O ja, de geheugentraining vind ik ook altijd leuk.” Mevrouw Mussche is daarnaast ook een trouwe bezoeker van de kerkdienst in de Hof.
Overbelast
Tussen de bedrijven door vliegt dochter Alida dagelijks in en uit. “Ik doe de boodschappen en de was. Ook verschoon ik het bed want daar is moeder wel een beetje kritisch in. Verder heb ik moeder jarenlang gedoucht en dat doe ik nu ook elke vrijdag.” Bij mooi weer trekken moeder en dochter er vaak op uit. “Maken we samen een wandelingetje,” zegt Alida. “Of we nemen voor het gemak de rolstoel.” Waarop moeder Hendrikje haar aanvult: “Maar ik ga ook wel es alleen. Dan blijf ik op de stoep en loop ik om het huis heen.” Dochterlief is met haar 72 jaar echter ook niet meer de jongste. Veel mantelzorgers zijn overbelast. Dat is bekend. Ligt dat gevaar ook niet bij haar op de loer nu ze zo intensief voor moeder zorgt? “Nee hoor, gelukkig niet. Ik heb mijn man. Als ik straks thuis kom dan staat het eten op tafel. Hij doet zoveel thuis waardoor ik tijd heb om bij Ma te zijn. Is ’s avonds het eten op dan zegt hij vaak: ‘Ga jij nog maar even naar je moeder toe.’ Dan drink ik hier nog een kopje thee en dan ga ik weer.”
Dochter Alida (l) en haar moeder zijn een onafscheidelijk stel.
Moeder Hendrikje geniet zichtbaar van het contact met dochter Alida. “Ik vraag ook wel es: gaat het allemaal wel?’ Maar dan zegt ze altijd: ‘Ja hoor.’” Het geheim van Alida’s vitaliteit is haar conditie. “Ik ben nog heel energiek. Loop ieder jaar nog de halve Fish Potato Run van 6,44 kilometer. Ook fiets en wandel ik veel..” Alsof dat nog niet genoeg is, werkt Alida één morgen per week als helpende hand op een peuterspeelzaal en zet zij zich in voor zendingsorganisatie Operatie Mobilisatie. Hiervoor kachelt ze iedere maandag naar Nijkerk op de Veluwe. Zoveel tijd doorbrengen met je moeder terwijl je niet eens op de loonlijst staat. Dat moet wel liefde zijn. “We hebben altijd heel veel samen gedaan,” begint Alida. Meestal iedere zaterdag gingen we ergens heen: winkelen, wat drinken, fietsen. Het is de band die je hierdoor met elkaar hebt gekregen. Nu ben ik er om het nog wat aangenaam voor haar te maken. Ik besef me dat veel ouderen deze luxe niet hebben. Maar voor mij is het een stukje dankbaarheid voor wat ze heeft gedaan voor mij. En ik er ben er ook gewoon graag voor mijn naaste.”
